viernes, 2 de diciembre de 2011

Maltrato Animal




Me inclino por pensar que la sensibilidad, la ternura y el amor al mundo animal son  valores vigentes en nuestra sociedad  que paulatinamente se han afianzando en la vida cotidiana de cada uno. Que más prueba necesitamos que la desbordante proliferación y mascotas que engalanan nuestras vidas con su compañía a cambio de una simple caricia, un paseo por el campo, un sustento diario de comidas preelaboradas. Perros, gatos, pájaros, peces, tortugas conforman nuestra particular Arca de Noe del siglo XXI, todo ello, sin considerar el otro aspecto, a mi entender equivocado, de adoptar animales exóticos que en países que como el nuestro carece de toda lógica y puede suponer una alteración dramática de nuestra  fauna local como ya conocemos por el sonado caso de cotorra argentina, que inunda ciudades como Barcelona.
 Vivimos en una época de declarada empatía al mundo animal. Desde los cautivadores episodios de El Hombre y la Tierra de nuestro queridísimo y amado Félix, hemos contemplado como día a día el amor a los animales o el gusto por tenerlos ha ido  in crescendo. Pese a todo hay días en que  nos despertamos con  bochornosos espectáculos de maltrato a animales domésticos de compañía y de otros que sin ser  de compañía  están presentes en nuestras vidas por la dependencia que de ellos tenemos, sobre todo por la alimentación que nos proporcionan con sus cuerpos.
Creo recordar que en las pasadas elecciones una candidatura concurrió a las urnas con un lema e ideario de contenido único en contra del maltrato a los animales. Las imágenes de su spot eran de los más espeluznantes, inmundas, repulsivas. Todavía hay personas que disfrutan haciendo daño a los animales. Los menos, afortunadamente. Las imágenes de galgos ahorcados después de las temporadas de caza, cuando ya no les son de utilidad a sus dueños, nos hacen pensar  en el camino por recorrer que les queda a aquellos   cuya mentalidad se ha quedado perdida en lo más oscuro del pasado, dónde disponer libremente de la vida de los animales estaba aceptado como algo normal, lógico, sin miramientos y que hoy, en alardes de nobles  prácticas cinegéticas se auto proclaman seguidores de ancestrales tradiciones con derechos siempre reivindicados en busca de un reconocimiento general.
Sin esforzarme mucho, todavía retumban en mi cabeza las imágenes de la brutal paliza propinada a su perro por un vecino de un pueblo de nuestra Ría de Arousa hace aproximadamente un par de años. Las imágenes dieron la vuelta al mundo. Al menos a nuestro mundo, que ya es bastante. Para que horrorizar a toda la humanidad. Aberrante, horripilante.
Un día del pasado mes de noviembre nos sorprendíamos con una noticia de este tipo: Perra abandonada en una finca es rescatada en estado de desnutrición severa. La foto habla por si sola. Cuesta ver hoy en día un animal en semejante estado, si bien hay que reconocer un carácter aparentemente accidental como la causa de su extrema delgadez, al haber fallecido uno de sus dueños y haber sido ingresado en un hospital durante un mes el otro miembro de la familia.
La imagen no deja de sorprenderme, más que nada por la indiferencia que el animal  manifiesta hacia el fotógrafo, por la ausencia de una mínima  agresividad. Es el vivo retrato  de  un animal que se sabe desahuciado, que sólo busca una explicación, un por qué me habéis dejado aquí,  yo  he cumplido siempre… no lo entiendo. Preguntas que se formulan desde el otro lado de los barrotes de un portalón, acceso al espacio encomendado y confiado a su vigilancia por sus amos, antes reino y dominio, hoy cárcel y cadalso. No es un perro lo que se ve en la foto, son los ojos de un perro sostenidos en su esqueleto que exigen una respuesta, ojos escrutadores, desafiantes, los ojos de la razón que denuncian la ignominia y el sufrimiento.
Ayer me enteraba de que no había conseguido superar el estado en que se encontraba y que moría.
Esperemos que sea ésta la última noticia de un abandono animal y de la muerte que lleva aparejada, aunque lo dudo.

lunes, 28 de noviembre de 2011

Asesoramento Financieiro



Aquela mañá, a señora Josefa  díxolle ao seu home que os carpinteiros rematarían o traballo en tres días e que tiña que ir ao Banco  po-los cartos para pagarlles o que faltaba por pagar.
Ao día seguinte, o señor Ciprián, o seu marido dende facía mais de cincoenta anos, levantouse cedo, coma todo-los días, xa que gostaba de madrugar. Visteuse axiña e marchou á Vila ao Banco a po-los  cartos que faltaban e que a súa muller lle comentara o día anterior.
Cando chegou, a oficina estaba chea de xente e optou por dar una volta po-lo rueiro pois prefería pasear que estar esperando media hora ata que o atendesen.
Cando case unha hora,  ao fin se sentou diante do empregado da sucursal bancaria, pideulle retiran   dous mil cincocentos euros.

.- ¡Dous mil cincocentos euros! , nin mais nin  menos, amosou o empregado con un tono entre sorpresa e incredulidade que case raiaba na indignación.

.- Pero ¿para que quere vostede dous mil cinco centos euros?.

.- Son para pagarlles aos carpinteiros.

.- ¿ Eló, que carpinteiros son eses, que lle están a facer ?

.- É que estamnos a cambiar a cociña da casa, que xa ten moitos anos e facíalle falta un cambio… .

.- ¿E como se lle ocorre cambia-la cociña, ca crise que vai?. ¿Non sería mellor que a deixara como está, non vaia a ser que lle fagan falta os cartos para comer?.

… E que queres que che diga, mozo. Son cousas da muller. Xa sabes como son as mulleres.

.- Bueno, pois tantos cartos non llos podemos dar ata mañá. Veña mañá a por eles. Ainda que repítolle que non me parece boa idea.


Tres horas despois, o señor Ciprián e a señora Josefa estaban na sobremesa,  rematando o xantar que coma todo-los días de inverno, tiñan unha dose de monotonía mais alta do que sería de dexesar, cando a muller preguntou ao seu marido.

.- ¿Fuches ao Banco a busca-los cartos?.

.- Sí, fun.

.- E, ¿truséchelos?.

.- Non. Dixerónme que eran moitos cartos e que ata mañá non os terían. Que fose mañá. Ademáis, dixéronmen que non era boa idea sacar tantos cartos para amañar unha cociña.

.- ¡Queee!. ¿Cómo que moitos cartos?... e ¿Cómo saben eles que son para a cociña?.

.- Porque dixenllo eu.

.- E ti para que lle dis nada. A quen lles importa o que ti fas cos cartos. Son teus.

.- … e que me preguntaron para que os quería.

.- ¿Cómo?. … e vas ti e disllo. Así, sin mais. Pero… ti es parvo, ¿non?. A ti non che vai ben a cabeza paréceme a min. Vas ter que ir ao médico a que che dea unhas pastillas para o riegho. Porque, xa está ben. ¡Decirlle que son para arreglar a cociña!. ¿Qué lle importa a ese para que queres os teus cartos?. Mira, estou por ir alá agora mesmo. Si non fora porque xa estará pechado. De verdade Ciprián, estás parvo de todo, de todo, mira que… .

Así pois, ao día seguinte e despois de amargarlle ó xantar do día anterior  á sua muller, e de ter que oirlle un bo feixe de rosmadas durante toda a tarde, o señor Ciprián, presentouse á primeira hora da mañá na sucursal bancaria da vila.
Cando lle tocou o seu turno, o empregado do día anterior xa sabía a que viña e sin mais preguntoulle:

.- Qué, ¿pensouno mellor?.

.- Pois sí mozo, imos a rematar coa cociña de unha vez e quero levar os cartos.

.- Bueno, pois aquí ten os cartos neste sobre. Cónteos.

O señor Ciprián contou todo-los billetes  un a un, non fora  ser que faltase algo e despois non poidera reclámalos.

.- Sí. Está todo.  Graciñas eh, ata logiño.

.- Adiós señor Ciprián, e non os destrage  que custa moito traballo aforralos. –díxolle o empregado do Banco de viva voz cando se iba-.

Ao chegar á casa, a sua muller estaba un pouco impaciente esperando a que volvera da Vila e cando o veu entran po-la porta  díxolle.

.- ¿Qué?, traelos ou non. Non me vaias  decir que ao final non os tiñan ou que non quixeran darchos, porque, bueno… .

.- Sí muller, aquí están.

Así pois,  sentáronse a contalos e ao rematar a conta a muller deixou escapar un pequeño suspiro de satisfacción.

Ai, pensei  que non iban a estar todos. Hoxe en día  non se pode un fiar de  ninguén,. Nin siquera no Banco están os cartos seguros.

A señora Josefa, volveu a meter todo-los billetes ordenadiños no sobre que lle deran ao seu home no Banco, e deixouno caer enriba da mesa. Nel podíase ler con letras grandes a rotulador:

Dinero del Sr. Ciprián: 2.500 € para pagar a los carpinteros que le están cambiando la cocina de su casa.

martes, 22 de noviembre de 2011

Galicia en galego

Alá po-los anos oitenta, escomenzaban as dobraxes ao galego na recentemente estreada Televisión de Galicia. Daquela os galegos estabamos tan acostumados a oir a televisión en castelán que cando oimos falar a Sue Ellen en galego, mais de un partíase de risa. A falta de costume. Despois veu o famoso Estás bébeda Sue Ellen, toda una referencia que aparece hasta xerégrafiado en camisetas de unha coñecida marca galega, e cantidad de anécdotas que sería imposible transcribir.
O noso idioma, pouco a pouco foise asentandose na sociedade. No é que antes non o estivera, pero é que a nivel audio visual prácticamente non existía. E non soio eso, moitos galegos parlantes non tiñan (nin teñen na actualidade) idea de escribir en galego.
Pouco a pouco esas carencias vanse superando, cada día son mais os que falan e escriben en galego a todo-los niveis, pero para min o que realmente e unha novedade, algo verdadeiramente insólito (será que son moi de aldea e teño pouco mundo), é ver a extranxeiros falar en galego. No video podedes ver unha proba deles. Espero que non sexa unha montaxe. Sí é así, avisádeme. Non me deixedes enganado.

lunes, 21 de noviembre de 2011

Muerte en las Urnas

Ayer día 20 de noviembre de 2.011, una vez más, todos los españoles fuimos llamados a las urnas. Del resultado de esas Elecciones Generales 2.011, que ya es conocido por todos, sobran los comentarios. No así alguna anécdota acaecida a lo largo de la  jornada.
En un colegio electoral de barrio madrileño de Hortaleza, un votante de 96 años, fallecía nada más depositar su voto.
 El estrés al que se someten y  nos someten nuestros políticos en el desarrollo de cada campaña electoral, acaba pasando factura. Muchos se quedan en el camino. No físicamente, aunque sí a modo de voto perdido, por la pereza, desilusión o tedio que produce en los electores tanta campaña electoral. No cabe duda de que el aburrimiento y el hastío son la tónica general que reflejan los ciudadanos en campaña electoral, transformada, puntualmente en evidentes formas de  crispación.
En cambio, casos como el del pasado domingo, ponen de manifiesto que algunos ciudadanos entienden su obligación a la hora de votar, como una responsabilidad inaplazable e irrenunciable, hasta el punto de dirigirse a las urnas, in extremis, acompañado de un familiar que le acerque al colegio, arrastrando los pies y con bastón, para al fin, una vez introducida la papeleta, fallecer, casi encima de la urna donde acaba de depositar su voto. La imagen, trae lejanamente a la memoria al Soldat Blessé  que en una guerra de desempleo, impuestos, congelación de pensiones y futuro incierto, se arrastra por el fango de la desesperanza hasta que  en su último  hálito de vida consigue clavar su bandera en lo alto de una colina.
La noticia en sí no es una anécdota más de la jornada electoral,  es el   paradigma  del ejercicio democrático del voto, acentuado por las limitaciones físicas del votante  con un desenlace inesperado e indeseado pero con trasfondo épico atemporal en  los tiempos actuales.

martes, 8 de noviembre de 2011

Marc Argaud & De Vive Voix

La poesía en su vertiente más romántica e infantil tiene en para mí un nombre.:  Marc Arnaud y la editorial De Vive Voix.
En mi primera época de estudiante, el inglés todavía no era una asignatura universalmente impartida en los planes de estudios en España y las promociones de estudiantes de los años setenta, nos iniciábamos en la lengua de Alejandro Dumas y de Victor Hugo de la mano de esta editorial. En ella encontrabamos poemas como este que casi recito de memoria y que me traen agradables recuedos de aquella época:




J´ai reçu ta lettre
Ma joie est secrète
Et le temps s´arrête

Dans la transparence
Du soir qui avance
Des lignes qui dansent

Près de ma fenêtre
J´ai relu Ta lettre
Lumière discrète

Lumière d´amour
J´attend ton retour
Dans  le creux du jour


 Nos salimos un poco de la temática de este blog, pero seamos un poco refraneros… “en la variedad está el gusto” y nada mejor que un poema para infundir un punto de relajación a nuestra temática cotidiana.

Prohibido pescar Xardas


Sempre é o mismo. Cada vez que nos encontramos  cunha situación de crise de unha determinada   pesquería do noso litoral,  sabemos que de contado os nosos gobernantes van a poñer en circulación  alguhna inxeniosa medida que axude á recuperación da especie.
Dende hai un par de anos aproximadamente, tocoulle á Xarda entrar no eido das regulacións e prohibicións: Prohibido pescar xarda en pesca deportiva. ¡ O colmo!, vaia se non. A xarda, rincha, verdel, caballa, ou como se chame, non queda á marxe das sobreexplotacións pesqueiras. Non teño datos das toneladas que de esta especie se capturan ó longo do ano nas nosas costas, pero supoño que han de ser moitas. Tampouco teño datos do que supón o volumen das capturas que en pesca deportiva pode representar no mesmo período de referencia, pero xa o podedes imaxinar: o que pesca un barco do cerco nunha semana equivale ó que poden pescar todos-los aficionados da ría  á pesca da xarda nun verán. Acaso, ¿alguén cree que a pesca deportiva de esas especie pode contribuir á sua extinción ou impedir seriamente a súa recuperación?. Eu creo que non, mais alá eles. A cada paso que dan maior é o desatino que producen, e o desconcerto que xereran.
Abaixo podedes ver un fiel cumplidor da normativa que optou por cambiar de especie: agora dedicase ó leguado. E parece que lle vai ben.

jueves, 27 de octubre de 2011

Moito Verde

Onde van aqueles tempos nos que cada quen  pregaga por  un anaco de terra para traballar, un rabecho de terra onde plantar unhas patacas. Aqueles tempos nos que se percorrían kilómetros a pe para apañar catro garabullos cos que prender o lume da lareira, quentar o lar, preparar o xantar… . Vivíase en estado de alerta permanente ante o medo a ser sorprendidos nun pinar alleo apañando leña, batume, broza… .
Ós mozos de hoxe, estas istorias resultaranlle totalmente descoñecidas, mais os que xa imos indo vellos, lembrámonos de aqueles relatos  dos avós, dos pais e dos veciños que nos ilustraban con episodios épicos da sua infancia nos que se contaban aventuras cotidians de ese tipo que hoxe resultarían impensables.
Sin remontarnos moitos anos no tempo, a paixase rural das vilas e pobos das comarcas da Arousa presentaba un aspecto mais traballado, mais coidado, diríamos hoxe, que non cabe dúbida de que sería a envexa dos Concellos de cara a previr o lume que de cotío azouta os nosos montes e as nosas paixases.
Intentar achegarse ás leiras que de nenos percorríamos en aloucadas contendas bélicas, ás viñas que asaltabamos nos derradeiros días do verán, ás fontes que procurabamos para aplacar a sede das tardes  de fútbol e xogos inimaxinables, tórnase una misión imposible. A maleza é a dona da paisaxe. Leiras a monte,  toxos, silveiras. Abandono do agro á sua sorte.
Na foto podese observar o cambio que experimentou o entorno da praia da Lombiña-Cabío no derradeiros 60 ou 70 anos, aproximadamente. O monte rapado da Pedra da Moura, é a proba evidente de que por aqueles tempos non medraba nin un toxo que poidera ser aproveitado para o uso doméstico. Hoxe, está cuberto por pinos, toxos, xestas e toda clase de plantas silvestres da nosa flora galega, que se están a convertir en un verdadeiro quebracabezas para os que teñen encomendado a tarefa de coidar o entorno e evitar os abafantes incendios forestais .

miércoles, 5 de octubre de 2011

Liñeira & Me




Perdoade que non me presentara. Ese que vedes na foto é o que escribe esta liñas, e de liñas, vai o nome da dorna que tamén aparece na foto. A dorna coa que de cando en vez navego por este blog (e tamén po-la ría) con intención de entreteñerme e entreteñer ós que queiran seguir a estela que deixamos.

Liñeira e o seu nome. É unha dorna polbeira, de oito cuartas que ven sendo en centímetros uns trescentos noventa e oito de eslora para ser exacto, e uns cento cincuenta de manga. E unha dorna leveana, bastante fácil de manexar, tanto en terra coma no mar, ainda que no mar e mellor seguir o refrán de …barco grande ande ou non ande… , porque cando o vento fresco do noroeste nos sorprende na hora do xantar, lembramonos do terrible e acolloante que pode chegar a ser o mar e que ven a decirnos que somos demasiado fráxiles e vulnerabeis.
Liñeira é moza, soio ten 13 anos. Nasceu no ano 1.998, alá en Aguiño, e soio sale o mar nos veráns, a percorrer todo-los recunchos que pode ó longo da Ría de Arousa. Mais lonxe non vai, lóxicamente.. Nembargantes, ten percorrido distancias que farían levar as mans á cabeza a mais de un: dende Riberia hasta Sálvora, mais de seis millas nauticas a motor e calma chicha (ida) e temporal de volta mais de unha vez, (canto lle teño que agradecer ó Mercury 4 que non se parara). Aventuras inconscientes do perigo que xa non se repiten por mor de atoparnos con algún serio contratempo. Aventuras que soio obedecen ó atractivo dos bos “caladeiros” que se atopan nos arredores de Sálvora: Cabeceiros, Vionta, Noro,


ainda que no interior da ría, tamén se poden encontrar boas “fanequeiras” a pesares de que cada día son menos os que se dedican á pesca tradicional e as marcas ou postas, van caendo no olvido. Antes era unha tradición que pasaba de pais a fillos. Hoxe son contados os mariñeiros que saben algunhas e as que se conocen apenas teñen peixe. E posible que a paulatina desaparción do peixe non soio sea debido a explotación abusiva dos recursos do mar, sinon ó  tan comentado cambio climático que posiblemente xogue o seu papel. Hai especies que desapareceron sin deixar prácticamente rastro como o buraz por ejemplo i e que un grado mais ou un grado  menos da temperatura da auga pode suponer a extinción total de algunhas especies, ou que estas migren a otros mares.


A dorna, para min, non é unha afición recente, (nin o mar, a ría ou a praia que sempre me gustaron). Os que somos aficionados á estas actividades gardamos no baul da nosa memoria aqueles primeiros días da nosa infancia nos que nos arrimábamos a unha pedra na seca e con un cacho de tanza e unha bica tentabamos de tomar algunha lorcha. Ou á punta do muelle á procura de algunha maragota ou algún serrán, para logo xa sendo un pouco mais grandes convencer ós avós a que nos levasen á beirada, e conseguilo despois de ter que aguantar unhas boas rosmadas. Eso para os que tiñan avós, que no meu caso non era, tendo que estar á procura de mais sorte para caerlle simpático a algún que outro xubilado que se enroiase a levarme ó mar.

Así as cousas a día de hoxe, vese que os que gostamos de disfrutar do mar en compañía de unha embarcación tradicional, sexa dorna, gamela, buceta, etc, somos cada día mais. Soio hai que ver as concentración anuales que se fan (a última de Carril) para percatarnos de que a día de hoxe a afición non está condenada a extinción.
Que así sea e que has disfrutedes.
Seguiremos falando.
Juan.






lunes, 22 de agosto de 2011

Sobre Cíes ... e Xidoiros


Fai uns días, podíase ler nun coñecido periódico rexional galego, a noticia do gran aumento de persoas que visitan as Illas Cíes, sobre todo en temporada de verán. Parece ser que a administración xa está poñendo coto ao número de visitantes que se acerca a esta paradisíacas illas limitando o número de visitantes co fin de preservar o delicado equilibrio medioambiental ao que se esta a exponer co incremento de visitantes.

Teño que decir que recentemente estiven este verán nas illas e si ben e certo que tiñan un gran número de vistantes, tamén hai que decir que non vin nin unha soa mostra de falta de respeto ás normas do parque, nin de vandalismo nin de ningún feito por parte dos visitantes que poidera realmente ameazar o fráxil equilibrio do ecosistema que por parte da administración se quere reforzar. En todo caso podería sinalar como falta de bon gusto a pouco decorosa a elevada música do restaurante do porto de Rodas, pero polo demáis, ningún feito que poidera ser realmente escandaloso de cara a tomar medidas medioambientais mais restrictivas.
Un dato que ó meu entender pon de menifesto o respeto dos visitantes con medio ambente é o confianzudas que resultaban ser as gaivotas, que ao mínimo descoido, levabanche o xantar de unha piteirada.

Así pois, neste mesmo mes de agosto, volve a sair no citado periódico a iniciativa que se está estudiando poñer en marcha a través de Medio Rural e Cofradía da Illa de Arousa, para restrinxir o acceso ós illotes de Xidoiros.: Pasmado, estou pasmado.
Non saben o que han de facer. O exceso de celo fai que o patrimonio medioambiental nos quede vedado ós cidadans, ós amantes da praia, da montaña, do mar ou de senderismo.
¿Qué mal pode facer a Xidoiros que a xente tome o sol na praia un día de verán e que teñan o seu barquiño fondeado en frente do areoso. Pois eu creo que ningunha. Tampouco no areoso encontrei ningunha señal de vandalismo ecolóxico-medioambiental que houbera que sinalar. Ahora ben, si tódo-los días que hai visitantes, cada un deles leva para a súa casa un saco de area, ou se pon a apañar ameixas por kilos, ou a facer barbacoas, churrascada e sardiñadas e deixalo-lo todo feito unha porquería con excrementos e basura por todas partes, aplaudiría a iniciativa que se está estudiando. Hoxe en día non hai motivos para endurecer o acceso ós illotes e chegado o caso de que se prohibira visitalos ou fondean preto de eles, considero que sería un atropello ós lexítimos intereses dos ciudadans, dos amantes da naútica de recreo, das illas e praias da Ría de Arousa e de calquer outra ría galega.

jueves, 12 de mayo de 2011

Aquela gamela varada.

Aquela gamela varada na praia. Xa non volverá ó mar. Aqueles días nos que batía cas ondas da ría ou percorría o espellado mar, quedarán na memoria de todos-los que con ela disfrutamos. Hoxe, o sitio donde habitaba está  valdeiro, ainda que igual de fermoso que sempre.

viernes, 25 de marzo de 2011

A vueltas con el furtivismo






A VUELTAS CON EL FURTIVISMO

…”En el ambiente casi festivo al que invitaba un radiante día de sol, cientos de vecinos de Rianxo, Cabo de Cruz, a Illa, aprovechando las amplias bajamares de la última luna llena, se han acercado a los arenales para practicar el ancestral y sano ritual del marisqueo. Han sido unas jornadas de marcado carácter lúdico que pone de manifiesto que las antiguas y legítimas tradiciones siguen vigentes en la sociedad contribuyendo al hermanamiento de los pueblos por medio de una costumbre venerada desde la antigüedad. …

Así me gustaría leer el encabezamiento del artículo que J.M.Jamardo, firma en la columna de Barbanza de hoy 24 de marzo de 2.011, sobre las mareas vivas y el incremento de los furtivos.
Sin embargo, todo lo contrario. Palabras como furtivos, controles, decomisos, roubar, Garda Civil o ilegales, delatan que el mariscador aficionado está criminalizado en los pueblos del litoral, sin que nadie mueva un dedo para cambiar esa actitud y regularizar, de una vez por todas, el ejercicio de esta práctica. A lo mejor, la expresión de marisqueo aficionado, no es la más acertada, pero llámese como quiera, es el derecho de cualquier vecino a bajarse a un espacio público, como es la playa, a coger una caldeirada, sin que por ello haya que rasgarse las vestiduras y entrar en una vorágine de calificativos hirientes que, para nada, se ajustan a la realidad.

La inmensa mayoría de esas personas (por no decir la totalidad), que han sido injustamente calificadas de furtivas, son personas sencillas, honradas y trabajadoras (o jubiladas) que simplemente quieren hacer uso de un derecho, de una práctica que les ha sido trasmitido de generación en generación, que no es más que una afición, un pasatiempo sin ánimo de lucro y que de estar debidamente regulado, evitaría a los que lo practican, el agravio cotidiano de verse señalados como unos delincuentes.

Existe un vacío legal en esta materia y el único culpable de que no se regule  es la administración, que legislatura tras legislatura obvia este  tema, bien por desinterés o presiones de otros grupos interesados en el marisqueo y que hace que año tras año sigamos con el mismo tema cada vez que hay luna llena o nueva: a vueltas con el furtivismo.

jueves, 3 de febrero de 2011

A Praia da Lombiña

A praia da Lombiña é un espazo natural, único e irrepetible como outros moitos ó longo da xeografía galega.
Os que aprendemos a nadar nela, van xa moitos anos, miramos con un pouco de tristeza como a paixase de dornas que fondeadas ou varadas,  decoraba boa parte da praia, foi languidecendo pouco a pouco cos anos. Hoxe apenas queda unha, como a que vemos na foto, que nestas datas xa está varada terra adentro, con poucas posibilidades de voltar a percorrer as agradecidas augas da ría de arousa. Soio nos queda a esperanza de que o progreso non acabe por desfigurar o entorno que rodea a praia, que  xa bastante cambiou  nos últimos anos, ainda que poideríamos entender que para ben, pero que non siga. Triste sería ve-la convertida nun Benidorm arousan.

miércoles, 2 de febrero de 2011

Regulación del libre marisqueo ¡Ya!

Desde hace unos años, los aficionados a la pesca y al marisqueo recreativo, asistimos atónitos a la prohibición, que desde distintos sectores (cofradías, consellería etc.), se hace del marisqueo recreativo a toda aquella persona que quiera practicarlo. Esta actividad, es, como todos sabemos, una costumbre ancestral en los pueblos ribereños de Galicia. Su prohibición, es, cuanto menos, un atropello, que no deja indiferente a nadie, y mucho menos a personas de una determinada edad, hoy jubiladas, y a su hijos,  que conocieron de sus padres y abuelos la práctica de bajarse a la playa en días de seca a capturar unas nécoras o recoger un par de kilos de almejas.
Hoy en día, cualquier intento de esa práctica,  conlleva la persecución por parte de vigilantes, denuncias y calificativos como furtivos.
Se habla mucho en presa y medios de comunicación de playas y zonas de libre marisqueo, pero la pregunta es: libre marisqueo ¿para quién?, ¿para mí que estoy jubilado? o ¿para mi hijo que está de vacaciones?, no, es exclusivamente para los que tienen el permex o pertenecen a una cofradía etc. O sea, que la playa es de ellos. Ya no es de todos.
Desde este canal, quisiera aportar la idea de regular por ley el marisqueo recreativo o aficionado o como se quiera llamar y que seguro que alguien ya lo habrá considerado en alguna ocasión, si bien las circunstancias quizás lo hayan desaconsejado en determinadas ocasiones, pero que no se puede dejar aparcado indefinidamente puesto que ello supone vulnerar el derecho de unas personas en beneficio de otras que se dedican profesionalmente a su práctica.
 Sirva como ejemplo el caso de otras Comunidades Autónomas como la de Canarias, ya tienen regulada esta práctica y aunque las circunstancias sociales y económicas son muy diferentes, podría servir de ejemplo para una cobertura legal de los aficionados al marisqueo que en determinados días de bajamar sólo quieren bajarse un par de horas a la seca y llevarse una caldeirada.