Asesoramento Financieiro

Aquela mañá, a señora Josefa  díxolle ao seu home que os carpinteiros rematarían o traballo en tres días e que tiña que ir ao Banco  po-los cartos para pagarlles o que faltaba por pagar.

Ao día seguinte, o señor Ciprián, o seu marido dende facía mais de cincoenta anos, levantouse cedo, coma todo-los días, xa que gostaba de madrugar. Visteuse axiña e marchou á Vila ao Banco a po-los  cartos que faltaban e que a súa muller lle comentara o día anterior.

Cando chegou, a oficina estaba chea de xente e optou por dar una volta po-lo rueiro pois prefería pasear que estar esperando media hora ata que o atendesen.

Cando case unha hora,  ao fin se sentou diante do empregado da sucursal bancaria, pideulle retiran   dous mil cincocentos euros.

.- ¡Dous mil cincocentos euros! , nin mais nin  menos, amosou o empregado con un tono entre sorpresa e incredulidade que case raiaba na indignación.

.- Pero ¿para que quere vostede dous mil cinco centos euros?.

.- Son para pagarlles aos carpinteiros.

.- ¿ Eló, que carpinteiros son eses, que lle están a facer ?

.- É que estamnos a cambiar a cociña da casa, que xa ten moitos anos e facíalle falta un cambio… .

.- ¿E como se lle ocorre cambia-la cociña, ca crise que vai?. ¿Non sería mellor que a deixara como está, non vaia a ser que lle fagan falta os cartos para comer?.

… E que queres que che diga, mozo. Son cousas da muller. Xa sabes como son as mulleres.

.- Bueno, pois tantos cartos non llos podemos dar ata mañá. Veña mañá a por eles. Ainda que repítolle que non me parece boa idea.

Tres horas despois, o señor Ciprián e a señora Josefa estaban na sobremesa,  rematando o xantar que coma todo-los días de inverno, tiñan unha dose de monotonía mais alta do que sería de dexesar, cando a muller preguntou ao seu marido.

.- ¿Fuches ao Banco a busca-los cartos?.

.- Sí, fun.

.- E, ¿truséchelos?.

.- Non. Dixerónme que eran moitos cartos e que ata mañá non os terían. Que fose mañá. Ademáis, dixéronmen que non era boa idea sacar tantos cartos para amañar unha cociña.

.- ¡Queee!. ¿Cómo que moitos cartos?... e ¿Cómo saben eles que son para a cociña?.

.- Porque dixenllo eu.

.- E ti para que lle dis nada. A quen lles importa o que ti fas cos cartos. Son teus.

.- … e que me preguntaron para que os quería.

.- ¿Cómo?. … e vas ti e disllo. Así, sin mais. Pero… ti es parvo, ¿non?. A ti non che vai ben a cabeza paréceme a min. Vas ter que ir ao médico a que che dea unhas pastillas para o riegho. Porque, xa está ben. ¡Decirlle que son para arreglar a cociña!. ¿Qué lle importa a ese para que queres os teus cartos?. Mira, estou por ir alá agora mesmo. Si non fora porque xa estará pechado. De verdade Ciprián, estás parvo de todo, de todo, mira que… .

Así pois, ao día seguinte e despois de amargarlle ó xantar do día anterior  á sua muller, e de ter que oirlle un bo feixe de rosmadas durante toda a tarde, o señor Ciprián, presentouse á primeira hora da mañá na sucursal bancaria da vila.

Cando lle tocou o seu turno, o empregado do día anterior xa sabía a que viña e sin mais preguntoulle:

.- Qué, ¿pensouno mellor?.

.- Pois sí mozo, imos a rematar coa cociña de unha vez e quero levar os cartos.

.- Bueno, pois aquí ten os cartos neste sobre. Cónteos.

O señor Ciprián contou todo-los billetes  un a un, non fora  ser que faltase algo e despois non poidera reclámalos.

.- Sí. Está todo.  Graciñas eh, ata logiño.

.- Adiós señor Ciprián, e non os destrage  que custa moito traballo aforralos. –díxolle o empregado do Banco de viva voz cando se iba-.

Ao chegar á casa, a sua muller estaba un pouco impaciente esperando a que volvera da Vila e cando o veu entran po-la porta  díxolle.

.- ¿Qué?, traelos ou non. Non me vaias  decir que ao final non os tiñan ou que non quixeran darchos, porque, bueno… .

.- Sí muller, aquí están.

Así pois,  sentáronse a contalos e ao rematar a conta a muller deixou escapar un pequeño suspiro de satisfacción.

Ai, pensei  que non iban a estar todos. Hoxe en día  non se pode un fiar de  ninguén,. Nin siquera no Banco están os cartos seguros.

A señora Josefa, volveu a meter todo-los billetes ordenadiños no sobre que lle deran ao seu home no Banco, e deixouno caer enriba da mesa. Nel podíase ler con letras grandes a rotulador:

Dinero del Sr. Ciprián: 2.500 € para pagar a los carpinteros que le están cambiando la cocina de su casa.

Galicia en galego

Alá po-los anos oitenta, escomenzaban as dobraxes ao galego na recentemente estreada Televisión de Galicia. Daquela os galegos estabamos tan acostumados a oir a televisión en castelán que cando oimos falar a Sue Ellen en galego, mais de un partíase de risa. A falta de costume. Despois veu o famoso Estás bébeda Sue Ellen, toda una referencia que aparece hasta xerégrafiado en camisetas de unha coñecida marca galega, e cantidad de anécdotas que sería imposible transcribir.

O noso idioma, pouco a pouco foise asentandose na sociedade. No é que antes non o estivera, pero é que a nivel audio visual prácticamente non existía. E non soio eso, moitos galegos parlantes non tiñan (nin teñen na actualidade) idea de escribir en galego.

Pouco a pouco esas carencias vanse superando, cada día son mais os que falan e escriben en galego a todo-los niveis, pero para min o que realmente e unha novedade, algo verdadeiramente insólito (será que son moi de aldea e teño pouco mundo), é ver a extranxeiros falar en galego. No video podedes ver unha proba deles. Espero que non sexa unha montaxe. Sí é así, avisádeme. Non me deixedes enganado.

Muerte en las Urnas

Ayer día 20 de noviembre de 2.011, una vez más, todos los españoles fuimos llamados a las urnas. Del resultado de esas Elecciones Generales 2.011, que ya es conocido por todos, sobran los comentarios. No así alguna anécdota acaecida a lo largo de la  jornada.

En un colegio electoral de barrio madrileño de Hortaleza, un votante de 96 años, fallecía nada más depositar su voto.

 El estrés al que se someten y  nos someten nuestros políticos en el desarrollo de cada campaña electoral, acaba pasando factura. Muchos se quedan en el camino. No físicamente, aunque sí a modo de voto perdido, por la pereza, desilusión o tedio que produce en los electores tanta campaña electoral. No cabe duda de que el aburrimiento y el hastío son la tónica general que reflejan los ciudadanos en campaña electoral, transformada, puntualmente en evidentes formas de  crispación.
En cambio, casos como el del pasado domingo, ponen de manifiesto que algunos ciudadanos entienden su obligación a la hora de votar, como una responsabilidad inaplazable e irrenunciable, hasta el punto de dirigirse a las urnas, in extremis, acompañado de un familiar que le acerque al colegio, arrastrando los pies y con bastón, para al fin, una vez introducida la papeleta, fallecer, casi encima de la urna donde acaba de depositar su voto. La imagen, trae lejanamente a la memoria al Soldat Blessé  que en una guerra de desempleo, impuestos, congelación de pensiones y futuro incierto, se arrastra por el fango de la desesperanza hasta que  en su último  hálito de vida consigue clavar su bandera en lo alto de una colina.
La noticia en sí no es una anécdota más de la jornada electoral,  es el   paradigma  del ejercicio democrático del voto, acentuado por las limitaciones físicas del votante  con un desenlace inesperado e indeseado pero con trasfondo épico atemporal en  los tiempos actuales.

Marc Argaud & De Vive Voix

La poesía en su vertiente más romántica e infantil tiene en para mí un nombre.:  Marc Arnaud y la editorial De Vive Voix.

En mi primera época de estudiante, el inglés todavía no era una asignatura universalmente impartida en los planes de estudios en España y las promociones de estudiantes de los años setenta, nos iniciábamos en la lengua de Alejandro Dumas y de Victor Hugo de la mano de esta editorial. En ella encontrabamos poemas como este que casi recito de memoria y que me traen agradables recuedos de aquella época:

J´ai reçu ta lettre

Ma joie est secrète

Et le temps s´arrête

Dans la transparence

Du soir qui avance

Des lignes qui dansent

Près de ma fenêtre

J´ai relu Ta lettre

Lumière discrète

Lumière d´amour

J´attend ton retour

Dans  le creux du jour

 Nos salimos un poco de la temática de este blog, pero seamos un poco refraneros… “en la variedad está el gusto” y nada mejor que un poema para infundir un punto de relajación a nuestra temática cotidiana.

Prohibido pescar Xardas

Sempre é o mismo. Cada vez que nos encontramos  cunha situación de crise de unha determinada   pesquería do noso litoral,  sabemos que de contado os nosos gobernantes van a poñer en circulación  alguhna inxeniosa medida que axude á recuperación da especie.

Dende hai un par de anos aproximadamente, tocoulle á Xarda entrar no eido das regulacións e prohibicións: Prohibido pescar xarda en pesca deportiva. ¡ O colmo!, vaia se non. A xarda, rincha, verdel, caballa, ou como se chame, non queda á marxe das sobreexplotacións pesqueiras. Non teño datos das toneladas que de esta especie se capturan ó longo do ano nas nosas costas, pero supoño que han de ser moitas. Tampouco teño datos do que supón o volumen das capturas que en pesca deportiva pode representar no mesmo período de referencia, pero xa o podedes imaxinar: o que pesca un barco do cerco nunha semana equivale ó que poden pescar todos-los aficionados da ría  á pesca da xarda nun verán. Acaso, ¿alguén cree que a pesca deportiva de esas especie pode contribuir á sua extinción ou impedir seriamente a súa recuperación?. Eu creo que non, mais alá eles. A cada paso que dan maior é o desatino que producen, e o desconcerto que xereran.

Abaixo podedes ver un fiel cumplidor da normativa que optou por cambiar de especie: agora dedicase ó leguado. E parece que lle vai ben.